ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ ဘုရားရွိမခုိးခင္ ဘုရားစဥ္ေရွ့မွာထိုင္ေနရင္း အေတြးတစ္ခုဝင္လာတယ္။ ပန္းေလးေတြန႔ဲစပ္တဲ့အေတြးပါ။ အာရုံျမင္ကြင္းက ဘုရားစဥ္ေရွ့မွာရွိေနတဲ့ ပန္းအိုးရွစ္လံုး။ ပန္းအိုး ထဲမွာရွိေနတဲ့ပန္းေတြက အေရာင္စံု၊ အေသြးစုံ။ ႏွင္းဆီပန္းေတြလဲပါတယ္။ သစ္ခြပန္းေတြလဲပါတယ္။ ေဒလီယာပန္းေတြလဲပါတယ္။ အျခားအျခားအမည္မသိတဲ့ပန္းေတြလဲပါတယ္။ အဲဒီပန္းအိုးေတြထဲက ပန္းအိုးေလးလံုးထဲမွာရိွေနတဲ့ပန္းေတြက ညိဳွးတတ္တဲ့ပန္းေတြ။ က်န္တဲ့ပန္းအုိးေတြထဲကပန္းေတြက ေတာ့ မညိွဳးပန္းေတြ။ ပန္းေတြရဲ့ကြဲျပားျခားနားမွဳကို သတိျပဳမိတယ္။ ပန္းေတြကိုအၿမဲတန္း လန္းဆန္း ေစခ်င္လို႔ မညိွဳးပန္းေတြကို လွဴထားေရာ႔သလားလို႔လဲေတြးမိပါရဲ့။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေလ ဘုရားရွင္စင္ေရွ႔ မွာေတာ့ ပန္းေတြနဲ႔ေဝလို႔။ ဒီအာရုံျမင္ကြင္းကို အေတြးစိတ္မွာ ေခါင္းစဥ္ေလးေပးၿပီး ေရးမွတ္ လိုက္တယ္။ ေခါင္းစဥ္က “ေန႔စြဲမပါတဲ့ ပန္းဒိုင္ယာယီ” တဲ့။
ပန္းဆိုတာ လူသားေတြအတြက္ေတာ့ ေမႊးဖို႔၊ ၾကဴဖို႔၊ အလွဆင္ဖို႔၊ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔၊ ဆိုရွယ္ ေရးရာမွာကုိယ္စားျပဳေပးဖို႔နဲ႔ ဘုရာပန္းတင္လွဴဖို႔။ ဒါကလူေတြရဲ့သေဘာထားပါ။ သက္မဲ့ပန္းေလးေတြ သူတို႔ရထားတဲ့ဘ၀က အေမႊးခံ၊ အၾကဴခံဖို႔မဟုတ္။ အခ်စ္ခံ၊ အမုန္းခံဖို႔လဲမဟုတ္။ ဘ၀ေပးတာ၀န္အရ သူတို႔ေဆာင္ရြက္ရမဲ့အလုပ္က မ်ဳိးဆက္ျပန္႔ပြားဖို႔။ သူတို႔ပြင့္လန္းမွ တစ္ပြင့္ကေနတစ္ရာ။ တစ္ရာက ေနတစ္ေထာင္။ ဒီမွတဆင့္ သာယာလွပတဲ့ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီး။ သီးပင္မ်ားမွာလဲ အလားတူတာ၀န္ကို ေဆာင္ရြက္ဖို႔။ ပန္းတစ္ပြင့္ကအသီးတစ္လုံး။ ပန္းတစ္ရာက အသီးတစ္ရာ။ ပန္းတစ္ေထာင္က အသီး တစ္ေထာင္။ ထိုေနာက္ အသီးေပါင္းသိန္းသန္းကုေဋရွိတဲ့သစ္သီးဥယ်ာဥ္ႀကီး။ ဒါေပမဲ့ လူေတြးရဲ့ အေတြးေတြက ရွုပ္ရွုပ္ေထြးေထြး။ “ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္၊ သီးခ်ိန္တန္သီး” လို႔ဆိုေပမဲ့ အလႊာမတူတဲ့ ဘ၀ေတြၾကားမွာ ပြင့္လာတဲ့အပြင့္ကို သီးခြင့္မေပးနိဳင္တာ၊ သီးလာတဲ့အသီးကို ႀကီးထြားခြင့္ မေပး နဳိင္တာ။ ဒါေတြက လူ႔ေတြရဲ့အတၱဖက္တဲ့အျပဳအမူေတြပါ။ ဒီလို ျပဳမူတတ္တဲ့လူေတြရဲ့ သေဘာကို ပန္းေလးေတြ နားလည္နဳိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မွ်တတဲ့စိတ္ထားနဲ႔ ၾကည့္တတ္မယ္ဆိုရင္ ပန္းေလးေတြရဲ့ဘ၀က သနားစရာပါ။ လူေတြရဲ့မ်က္၀န္းအိမ္မွက်တဲ့မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ပန္းပြင့္ေလး ေတြရဲ့ဘ၀ေလးေတြ ႏြမ္းေၾကြမႊခဲ့ရတယ္။ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြက ေထာင္းမက၊ ေသာင္းမက။ ဒါေပမဲ့ ပန္းေလးေတြမွက်တဲ့မ်က္ရည္ေၾကာင့္ လူေတြရဲ့ဘ၀ကို ဘယ္ေတာ့မွႏြမ္းေၾကြရုိးမရွိ။ ဒီလိုပါပဲ သူေတာ္ေကာင္းေတြေၾကာင့္ က်တဲ့မ်က္ရည္၊ ႀကဳံရတဲ့ေဘးအႏၱရာယ္မ်ဳိးဆိုတာ လူ့ဘ၀မွာရွိမွမရွိတာ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္နဳိင္ဖို႔ပါ။
2
ပန္းေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူ႔ဘ၀မွာ စဥ္းစားစရာေတြကအမ်ားႀကီး။ ဘုရားကိုပူေဇာ္ထားတဲ့ ပန္းရယ္၊ ေကသာမွာဆင္ျမန္းထားတဲ့ပန္းရယ္ အလွျခင္းလဲတူမွာမဟုတ္ဘူး။ တန္းဖိုးျခင္းလဲညီမွာ မဟုတ္ဖူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အေတြးျခင္း၊ အျမင္ျခင္း မတူနဳိင္လိ႔ုပါ။ ပန္းေလးေတြြဟာ စကား မေျပာတတ္ေပမဲ့ ဘ၀ကိုပုံေဖၚရာမွာ ပန္းေတြနဲ႔ပုံေဖၚျပတတ္ၾကတယ္။ ပန္းဒိုင္ယာယီေတြ၊ ပန္းပုံျပင္ ေတြ၊ ပန္းဒ႑ာရီေတြနဲ႔ ပန္းေတြအေၾကာင္းကို ကဗ်ာအလွ၊ စာအလွေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပၾကတယ္။ စာေပေတြ၊ ကဗ်ာေတြထဲမွာ ပန္းဆိုတာ အၿမဲတန္းလန္းမွ လွတယ္လို႔ ယူဆသူမ်ားရိွသလို၊ လန္းၿခင္း၊ ႏြမ္းၿခင္းဆိုတဲ့ သဘာဝၿဖစ္စဥ္္ကိုပင္ အလွတရားပါလို႔ ၿမင္တတ္၊ ခံစားတတ္သူမ်ားလဲ ရိွေလရဲ့။
ဘ၀ကိုပန္းနဲ႔ႏွဳိင္းၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဥပမာ၊ မိန္းမသားတို႔ရဲ့အပ်ဳိစင္ဘဝကို လန္းဆန္း ေမႊးၾကဴေနတဲ့ ပန္းေလးမ်ားနဲ႔ ႏိႈင္းခိုင္းၿပီး၊ အိမ္ေထာင္က်ထားၿပီးတဲ့မိန္းမသားတို႔ရဲ့ဘဝကိုေတာ့ ႏြမ္းေၾကြတဲ့ပန္းေတြနဲ႔ ႏွဳိင္းခိုင္းေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ အလႊာမတူတဲ့ဘဝေတြကို ႏွွဳိင္းခုိင္းျပခ်င္တဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ ေဆြဂုဏ္၊ မ်ဳိးဂုဏ္၊ ဓနဂုဏ၊္ အလွဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ေတြနဲ႔ၿပည့္စံုေနတဲ့ မိ္န္းမသားမ်ားရဲ့ဘဝကို ပိေတာက္ပန္းေလးမ်ားနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းေၿပာဆိုၿပီး၊ အလယ္အလတ္တန္းစားျဖစ္တဲ့ မိန္းမသားမ်ားရဲ့ဘဝမ်ဳိးကိုေတာ့ ငုပန္းေလးေတြနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းၿပီးေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ ဘဝမဲ့၊ အလွမဲ့၊ အေၿခမဲ့၊ အေနမဲ့၊ ဂုဏ္မဲ့၊ ဓနမဲ့၊ ပညာမဲ့တဲ့မိန္းမသားမ်ားရဲ့ ဘဝမ်ိဳးကိုၾကေတာ့ ေခါင္းရမ္းပန္းေတြနဲ႔ ႏိႈင္းခိုင္းၿပီးေၿပာဆိုတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးေတြကရွိေနေတာ့ လူ႔ေလာကမွာ အလွအပ တရားေတြနဲ႔ေ၀ဆာေနနဲ႔ ပိေတာက္လိုပန္းမ်ဳိးကို ပန္ခ်င္ၾက၊ ခူးခ်င္ၾကတယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားထူးဆန္း ေတာ့လို႔လဲ။ တကယ္ေတာ့ ပန္းဆိုတာ ခူးတတ္၊ ပန္တတ္ရင္ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္နဴးစရာေကာင္းေပမဲ့ အဆိပ္ပန္းမ်ဳိးကို ခူးမိ၊ ပန္မိ၊ ရွဳမိရင္ေတာ့ ရူးလဲရူး၊ မူးလဲမူးသြားနဳိင္တယ္ဆိုတာသတိရွိဖို႔ပါ။ သူေတာ္ေကာင္းေတြပန္တဲ့၊ သူေတာ္ေကာင္းေတြခူးတဲ့ သီလစတဲ့ပန္းမ်ဳိးေတြၾကေတာ့ ပန္သူအတြက္ ရူးလဲမရူး၊ မူးလဲမမူးတဲ့အျပင္၊ အၿမဲတမ္းပဲေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ေစနဳိင္တာ။ ေတြးသိနဳိင္ဖို႔ပါ။
ဟုတ္ၿပီေလ။ ဒီေတာ့လဲ ပန္းႏွင္႔လူ အသြင္တူေအာင္ အဓိပါၸယ္ရိွတဲ့ ႏိႈင္းခိုင္းမႈေတြကုိ ျပဳၾက ရမယ္။ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက သီလကို ပန္းနဲ႔ႏိႈင္းခိုင္းၿပီး သုတၱန္မ်ားမွာေဟာထားတာ ရွိတယ္။ ေဟာထားပုံက - ေျမမွေပါက္တဲ့ ပန္းေလးေတြရဲ့ရနံ႔ဟာ ေလေအာက္မွာေနသူကိုသာ ေမႊးၾကဴ ႏိုင္ေပမဲ႔ ေလညာမွာေနသူကိုေတာ့ ေမႊးၾကဴႏိုင္စြမ္းမရိွဘူးတဲ့။ သူေတာ္ေကာင္းေတြ႔ရဲ့ သီလရနံ႔မ်ိဳး ကေတာ့ ေလေအာက္မွာလဲေမႊး။ ေလညာမွာလဲေမႊး။ ဘယ္ေနရာမွာပဲေနေန ေမႊးနဳိင္တယ္တဲ့။ သီလ တန္ဖိုးကိုသိမွ ပန္းရဲ့တန္ဖုိးကိုသိနဳိင္တဲ့ တရားမ်ဳိးပါ။
ဒီေနရာမွာ ဒီပံုဝတၳဳေလးကို မွ်ေ၀ခံစားၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ တစ္ခါက ရဟန္းငယ္ေလးတစ္ပါး ကန္ေဘာင္ရိုးမွာရိွတဲ့သစ္ပင္ရင္းမွာ တရားအားထုတ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေရွာင္တခင္ဆိုသလို္
3
သာသာညွင္းညွင္းေလးနဲ႔ တိုက္ခိုက္လုိက္တဲ့ေလ။ အဲဒီေလနဲ႔အတူပါလာတဲ့ၾကာပန္းရနံ႔ေလးေတြဟာ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ရဟန္းငယ္ရဲ့မ်က္ႏွာအနီးတဝိုက္မွာ ေဝ့ဝိုက္ၿပီးၿဖတ္သန္းသြားခဲ႔ၾကတယ္။ ရဟန္းငယ္ေလးဟာ ၀င္ေလထြက္ေလနဲ႔အတူ ပန္းရနံ႔ေလးကို သာယာစိတ္နဲ႔ရွူမိလိုက္တယ္။ ဒါကိုသိတဲ႔ေရကန္ေစာင့္နတ္သမိီးက နံ႔သာသူခိုးရယ္လို႔စြပ္စြဲေၿပာဆိုလာတယ္။ ဒီေတာ့ရဟန္းငယ္က “အသင္နတ္သမီး ဘာေၾကာင္႔ ငါ့ကို နံ႔သာသူခိုးလို႔စြပ္စြဲရတာလဲ။ ခုနက လူတစ္ေယာက္ ေရကန္ထဲ ဆင္းၿပီး ၾကာပန္းေတြကို သူအလိုရိွသေလာက္ ခူးယူသြားတာကို သင္မၿမင္ေရာ႔ေလသလား။ သူ႔ကိုေတာ့ နံ႔သာသူခိုးလို႔မစြတ္စြဲပါပဲ ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ႔ကိုေတာ႔ နံံ႔သာသူခိုးရယ္လို႔ စြတ္စြဲရတာလဲ” တဲ့။“ၿမင္ပါေသာ္ေကာအရွင္ သုိ႔ေပမဲ့ လူေတြရဲ့သီလဆိုတာ မည္းညစ္ေနတဲ့အဝတ္ေပၚမွာ ေနာက္ထပ္ အညစ္ေထးေတြစြန္းထင္လဲ ဘာမွထူးေတာ့တာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လူေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္ဘာမွမေၿပာလိုပါ။ သို႔ေသာ္အရွင္ အရွင္ရဲ့ၿဖဴစင္တဲ႔စိတ္အစဥ္မွာ ပန္းရနံ႔ကို သာယာၾကည္ႏူးတဲ့ သမုဒယဆိုတဲ့အညစ္အေထးေလးတစ္ခု ေနာက္ထပ္အစြန္းထင္သြားမွာစိုးလို႔ သတိေပးရၿခင္းပါ”တဲ႔။ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ရဲ့သီလရနံ႔မ်ားဟာ အၿမဲတန္းေမႊးၾကဴေနတယ္ဆိုတာကို သိိေစလိုတဲ့သေဘာပါ။ ဟုတ္ပါရဲ့။ ပန္းဆိုတာအၿပစ္ကင္းစင္တဲ့ေမႊးရနံ႔ရိွတယ္ဆိုေပမဲ႔ ကိေလသာၿမဴအညစ္အေၾကးမ်ားလဲ စြန္းထင္ႏုိင္ေသးတာပဲလို႔ သေဘာေပါက္မိပါရဲ့။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမယ္ အပုိင္း(၂)ဆက္ရႈစားရန္)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น